అమ్మ

నన్ను సముద్రపు వొడ్డున వొదిలేయండి...
ముత్యం దొరకలేదని బాధపడను.
ఇసుకలో పిచుక గూళ్ళు కట్టి,
ఒక మహా సామ్రాజ్యాన్ని నిర్మించుకుంటాను.
అలలు నడిచిన అడుగు జాడలు పరీక్శిస్తూ,
ఓ గుడ్డి గవ్వను ఏరుకుని
సమ్బర పడిపోతాను.

నన్ను తోటలో విడిచి పెట్టేయండి...
కోకిల పాట వినబడలేదని
కొమ్చెమ కూడా చింతించను.
కొమ్మనున్న పండుకోసం
ఎగిరి ఎగిరి అలసి సొలసి
చివరకు చతికిల పడిపోయి
చిన్నపిల్లాడిలా పిర్రలకు అమ్టుకున్న మట్టిని,
అరచేతులతో అటూ ఇటూ దులిపుకుంటాను.

నన్ను తూనీ లాగో,
సీతాకోక చిలుక లాగో,
గాలిలోకి వొదిలేయండి...
పూలు లేవని,
వెన్నెల ఇంద్రచాపం లేదని,
చిన్న బుచ్చుకోను.
గాలి భాశకు
వ్యాకరణ సర్వస్వాన్ని రాసి పారేసి,
వర్శాల గురించి,
వాయు గుమ్డాల గురించీ
మీ చెవిలో రహస్యాలను ఊదేస్తాను.

అదీ కాకపోతే,
ఓ అనాథ పిల్లాడిమల్లె
జన సమ్మర్దం గల
చౌరస్తాలో నన్ను విడిచి పేట్టేయండి...
ఆదరించే వారు లేరని
ఆవేదన చెందను.
కళ్ళు లేని కబోది చేతిలో
మువ్వల చేతికర్రనై
రోడ్డు దాటిస్తాను.

----శిఖామణి